Mini

De originele tweedeurs Mini was een kleine auto die van 1959 tot 2000 werd geproduceerd door de British Motor Corporation (BMC) en zijn opvolgers. Hij wordt beschouwd als een icoon van de jaren zestig en dankzij de ruimtebesparende indeling met voorwielaandrijving (waardoor (80% van het oppervlak van de bodem van de auto moet worden gebruikt voor passagiers en bagage) heeft een generatie autofabrikanten beïnvloed. Het voertuig wordt in sommige opzichten beschouwd als de Britse versie van zijn Duitse tijdgenoot, de Volkswagen Kever, die in Noord-Amerika even populair was. In 1999 werd de Mini uitgeroepen tot de op een na meest invloedrijke auto van de 20e eeuw, na de Ford Model T. Deze opvallende tweedeurs auto werd voor BMC ontworpen door Sir Alec Issigonis. Hij werd geproduceerd in de fabrieken van Longbridge en Cowley in Engeland, de fabriek van Victoria Park / Zetland British Motor Corporation (Australië) in Sydney, Australië, en later ook in Spanje (Authi), België, Chili, Italië (Innocenti), Portugal, Zuid Afrika, Uruguay, Venezuela en Joegoslavië. De Mini Mark I had drie grote Britse updates: de Mark II, de Clubman en de Mark III. Daarin bevond zich een reeks variaties, waaronder een stationwagen, een pick-up, een busje en de Mini Moke, een open buggy. De Mini Cooper en Cooper "S" waren sportievere versies die succesvol waren als rallyauto's en wonnen van 1964 tot en met 1967 vier keer de Monte Carlo Rally, hoewel de Mini in 1966 na de finish werd gediskwalificeerd, samen met zes andere Britse deelnemers, waarvan de eerste vier auto's die finishten, onder een twijfelachtige uitspraak dat de auto's een illegale combinatie van koplampen en schijnwerpers hadden gebruikt. Aanvankelijk werden Mini's op de markt gebracht onder de namen Austin en Morris, als de Austin Seven en Morris Mini-Minor, totdat Mini in 1969 een zelfstandig merk werd. De Mini werd in de jaren tachtig opnieuw onder de naam Austin op de markt gebracht. aangepaste carrosserie. De meest zichtbare veranderingen waren grotere deuren met verborgen scharnieren. Het kofferdeksel verloor de originele scharnierende kentekenplaat en de uitsparingsvorm en in plaats daarvan werd een grote kleurgecodeerde achterlamp gemonteerd, samen met grotere zijruiten achteraan. Schuiframen werden vervangen door draairamen - hoewel sommige in Australië geproduceerde Mark I Mini's deze functie in 1965 al hadden (met openslaande zijruiten). De ophanging keerde terug van “Hydrolastic” naar rubberen kegels. als kostenbesparende maatregel. De productie in de fabriek in Cowley werd beëindigd en de eenvoudige naam "Mini" verving de afzonderlijke merken Austin en Morris volledig. De Mark IV, gelanceerd in 1976, had een voorste subframe gemonteerd op rubber met enkele torenbouten en grotere bussen in het achterframe. Bovendien werden dubbele richtingaanwijzers geïntroduceerd met grotere voetpedalen, en vanaf 1977 waren de achteruitrijlichten in de achterste richtingaanwijzers verwerkt. De Mark V, gelanceerd in 1984, introduceerde 8,4 inch (210 mm) remschijven en plastic wielkasten (speciale minibogen), maar behield dezelfde Mark IV carrosserievorm. De Mark VII, gelanceerd in 1996, was de definitieve versie van de originele tweedeurs Mini. Voor dit model werd dubbele puntinjectie met aan de voorzijde gemonteerde radiator geïntroduceerd, samen met een dashboard over de volledige breedte en een zijairbag aan de bestuurderszijde. In de jaren negentig probeerde BMW zijn modellengamma uit te breiden door de toevoeging van compacte auto's en SUV's. Begin 1994 nam BMW de Rover Group over van British Aerospace, dat onder meer eigenaar was van Mini. BMW stond erop dat zelfs een compact model traditionele BMW-kenmerken (zoals achterwielaandrijving) moet hebben om de normen en het imago van het bedrijf hoog te houden. Het merk "MINI" deelde deze normen echter niet en BMW zag dit als een kans om een ​​scherp geprijsde, maar toch premium, compacte auto te creëren. Dit vormde BMW's plan om de premium BMW 1 Serie en de middenklasse Mini te lanceren. In 1998 begon BMW met het creëren van de nieuwe productie-Mini. Als eerste aspect werd gekeken naar het ontwerp, dat werd gekozen uit 15 ontwerpstudies op ware grootte. Vijf van deze ontwerpen kwamen van BMW Duitsland, nog eens vijf van BMW Designworks in Californië, vier van Rover en één van een externe studio in Italië. Het gekozen ontwerp was van BMW Designworks en is ontworpen door de Amerikaanse ontwerper Frank Stephenson. Na de lancering van de nieuwe Mini vertelde Stephenson aan automagazine Autocar: ‘We wilden dat de eerste indruk als je naar de auto loopt, zou zijn: "Het kan alleen maar een Mini zijn".’ De laatste Mark VII Mini, en de 5.387.862e en laatste originele tweedeurs Mini die werd geproduceerd, een rode Cooper Sport, werd in oktober 2000 in de fabriek in Longbridge gebouwd. De auto werd van de productielijn gereden door popzanger Lulu en werd vervolgens gehuisvest in het Heritage Motor Centre in Gaydon, naast de eerste Mini Mark die ik ooit heb gemaakt. De nieuwe generatie Mini Hatchback/Hardtop ging in juli 2001 op de markt en was meteen een verkoopsucces. In de jaren negentig probeerde BMW zijn modellengamma uit te breiden door de toevoeging van compacte auto's en SUV's. Begin 1994 nam BMW de Rover Group over van British Aerospace, dat onder meer eigenaar was van Mini. BMW stond erop dat zelfs een compact model traditionele BMW-kenmerken (zoals achterwielaandrijving) moet hebben om de normen en het imago van het bedrijf hoog te houden. Het merk "MINI" deelde deze normen echter niet en BMW zag dit als een kans om een ​​scherp geprijsde, maar toch premium, compacte auto te creëren. Dit vormde BMW's plan om de premium BMW 1 Serie en de middenklasse Mini te lanceren In 1998 begon BMW met het creëren van de nieuwe productie-Mini. Als eerste aspect werd gekeken naar het ontwerp, dat werd gekozen uit 15 ontwerpstudies op ware grootte. Vijf van deze ontwerpen kwamen van BMW Duitsland, nog eens vijf van BMW Designworks in Californië, vier van Rover en één van een externe studio in Italië. Het gekozen ontwerp was van BMW Designworks en is ontworpen door de Amerikaanse ontwerper Frank Stephenson. Na de lancering van de nieuwe Mini vertelde Stephenson aan automagazine Autocar: ‘We wilden dat de eerste indruk als je naar de auto loopt, zou zijn: "Het kan alleen maar een Mini zijn".’ In februari 2005 kondigde BMW een investering aan van £ 100 miljoen in de Mini-fabriek in Oxford, Verenigd Koninkrijk, waardoor 200 nieuwe banen werden gecreëerd en de productie met 20% kon worden verhoogd.